Piąta rano.

Piąta jest dobra. W lecie często się budzę około tej godziny. Słońce mnie wygania. Prawie nikt nie może tego zrozumieć. Skoro cały dom jeszcze smacznie śpi to ja do książki!

Zacznę od tego, że…

POLECAM!

Książka ściśle łączy się z filmem. Opowiada o każdym małym kroku, który sprawił, że film został nakręcony tak jak jest nakręcony. Napisana w bardzo lekki i przystępny sposób. Gładko wprowadza w „te” lata. O każdej osobie, która przyczyniła się do powstania „Śniadania” można znaleźć kilka anegdot.

Nigdy nie byłam fanką Audrey. Trzeba jej zdecydowanie przyznać, że była śliczna jak księżniczka w której można się szybko zakochać. Jeśli rzeczywiście była introwertyczna to wykonała gigantyczną robotę w roli Holly. Chętnie bym ją jeszcze zobaczyła w „Dwojgu na drodze”. I pożyczyła ten kapelusz :)

Moja opinia może się wydawać mało nowoczesna bo podobało mi się to, że istniała cenzura dla obrazów filmowych. Miało to swój urok i smaczek ukrytych podtekstów. Pewne rzeczy powiedziane nie wprost jako klucze do własnej wyobraźni. Miłość częściej była miłością niż seksem. Sceny mechanicznych aktów albo są nudne albo śmieszne. Wiadomo, że aktorów zazwyczaj nic nie łączy ale jeśli pokazuje się więź duchową postaci a potem spotkanie w łóżku to i tak czuje dyskomfort, jakbym wchodziła w ich intymność. Nie potrzebuje tego. Ciekawsze są sceny sugestywne np. ona wchodzi do jego mieszkania a w następnej scenie on śpi półnagi a ona wychodzi z łazienki, z mieszkania.

Chętniej obejrzę film gdzie będę miała szansę poszerzyć wyobraźnię niż ten gdzie wszystko będzie mi podane przed oczy.

Ot taka refleksja i mała tęsknota.